Research Article
Otomotiv Sanayinde Üretim İşçisi Olarak Çalışan Babaların 5-6 Yaş Çocuklarının Günlük Yaşantısında Oyunun Yerine Yönelik Algıları
Abstract
Bu araştırmanın amacı, Marmara Bölgesinde yer alan bir şehirde alt sosyoekonomik düzeyde üretim işçisi olarak çalışan ve 5-6 yaşında anaokuluna devam eden çocuğu olan babaların, çocuklarının günlük yaşantısında oyunun yerine yönelik algısını belirlemektir. Bu amaç doğrultusunda araştırmanın çalışma grubunu, Bursa’da üretim işçisi olarak çalışan ve 5-6 yaşlarında çocuğu olan 16 baba oluşturmaktadır. Çalışma, nitel araştırma yöntemlerinden biri olan olgu bilim (fenemolojik) desen ile yürütülmüştür. Veri toplama aşamasında görüşme tekniği, veri toplama aracı olarak ise yarı yapılandırılmış görüşme yapılmıştır. Araştırma verileri, soruların babalara yüz yüze sorulmasıyla elde edilmiştir. Babalara, çocuklarının okul dışında kalan zamanlardaki oyun oynama durumları, çocuklarının günlük rutin etkinliklerinde neler yaptıkları, çocuklarının oyun arkadaşlarına yönelik farkındalık düzeyleri, çocukların ev içi ve dışında oyun oynama alanı olarak kullandıkları yerler ve yaşadıkları sıkıntılar, çocuklarının ebeveynleri ile oyun oynarken anne ve babalarını farklılaştırmalarına yönelik babaların görüşleri ile ilgili açık uçlu sorular yöneltilmiş ve bu konudaki görüşleri saptanmaya çalışılmıştır. Araştırma bulgularından elde edilen sonuca göre çocukların okul dışı zamanlarının çoğunu oyun oynayarak, televizyon izleyerek ve dijital oyunlar oynayarak geçirdikleri, oyunlarını en çok anne-baba ve arkadaşlarıyla oynadıkları, ev içerisinde en çok oturma odası ve kendi odalarında oynadıkları saptanmıştır. Ayrıca, babaların en çok “yorgunluk ve/veya zaman yetersizliğinden dolayı çocuklarıyla yeteri kadar oyun oynayamama” konusunda sıkıntı yaşadıkları belirlenmiştir.
Anahtar Kelimeler: Oyun, babaların oyun algısı, 5-6 yaş çocuğu
Keywords
References
- Alan, B. (2016). Öğretmen eğitiminde nitel bir araştırma yöntemi olarak bireysel araştırma. Eğitimde Nitel Araştırmalar Dergisi, 4(1), 7-25.
- Aksoy, Y. (2013). Çocuk Oyun Alanları Üzerine Bir Araştırma: İstanbul, Isparta, Eskişehir, Erzurum, Kayseri, Ankara, Zonguldak ve Trabzon İlleri Örneği. İstanbul Aydın Üniversitesi Dergisi, 3(11), 82-106.
- Baltacı, A. (2017). Nitel Veri Analizinde Miles-Huberman Modeli. Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 3(1), 1-15.
- Barutçu, A. ve Hıdır, N. (2016). Türkiye’de Babalığın Değişen Rolleri: (Pro)Feminist Babalar. Fe Dergi, 8(2), 27-45.
- Bektaş, Y. (2004). İlköğretim çağındaki çocukların çocuk oyun alanlarından beklentilerinin belirlenmesi üzerinde bir araştırma: Ankara-Çankaya örneği. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Cevher Kalburan, N. (2014). Okul Öncesi Dönem Çocuklarının Dış Mekanda Oyun Fırsatları Ve Ebeveyn Görüşleri,Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, (32), 113-135.
- Durualp, E. ve Aral, N. (2018). Çocukların İnce ve Kaba Motor Gelişimlerine Oyun Etkinliklerinin Etkisinin İncelenmesi,Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 20 (1), 243-258.
- Erden, Ş. (2001). Anaokullarına devam eden çocukların ebeveyn ve öğretmenlerin çocuk oyun ve oyuncakları hakkındaki görüşlerinin incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Erdem, Ö. (2003). Okul öncesi eğitim birimlerinde dış mekân tasarım ilkeleri. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Erşan, Ş. (2006). Okul öncesi eğitim kurumlarına devam eden altı yaş grubundaki çocukların oyun ve çalışma (iş) ile ilgili algılarının incelenmesi. Yüksek lisans tezi. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Güney Karaman, N. (2009). Okulöncesi eğitim kurumuna devam eden 5–6 yaş grubu çocukların bilişsel üslûpları ile oyun davranışları arasındaki ilişkinin incelenmesi. Ankara University, Journal of Faculty of EducationalSciences, 42 (2), 163-182.
- İşçibaşı, Y. (2011). Bilgisayar, İnternet Ve Video Oyunları Arasında Çocuklar. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 7(1), 122-130.
- Kabakçı Yurdakul, I., Dönmez, O., Yaman, F., Odabaşı, H.F. (2013). Dijital Ebeveynlik ve Değişen Roller. Gaziantep UniversityJournal of SocialSciences, 12(4), 883-896.
- Kaytez, N. ve Durualp, E. (2014). Türkiye’de Okul Öncesinde Oyun İle İlgili Yapılan Lisansüstü Tezlerin İncelenmesi. Uluslararası Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(2), 110-122.
- Kırman, A. ve Doğan, Ö. (2017). Anne-Baba Çocuk İlişkileri: Bir Meta-Sentez Çalışması. Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Dergisi, 4(1), 28-49.
- Konur, H . (2014). Okul Öncesi Dönem Çocuklarının Oyunları ve Ailelerin Bu Konudaki Tutumları. Sakarya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 0 (13).
- Kuzucu, Y. (2011). Değişen Babalık Rolü ve Çocuk Gelişimine Etkisi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4(35), 79-91.
- Özdenk, Ç. (2007). 6 Yaş Grubu Öğrencilerin Psiko-Motor Gelişimlerinin Sağlanmasında Oyunun Yeri ve Önemi. Yüksek Lisans Tezi. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
- Sezer, T. , Yılmaz, E. , Koçyiğit, S. (2016). 5-6 Yaş Grubu Çocukların Oyun Becerileri İle Aile-Çocuk İletişimleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 16 (2016), 185-204.
- Sisman, E., Özyavuz, L., Erdinç, L. (2010). Çocuk Güvenliği Açısından Çocuk Oyun Alanlarının Değerlendirilmesi. JOTAF / Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi 7 (2): 141-150.
- Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2005).Hasan Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Güncelleştirilmiş Geliştirilmiş 5. Baskı, Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Year 2019,
Volume: 4 Issue: 1, 1 - 12, 01.02.2019
Abstract
References
- Alan, B. (2016). Öğretmen eğitiminde nitel bir araştırma yöntemi olarak bireysel araştırma. Eğitimde Nitel Araştırmalar Dergisi, 4(1), 7-25.
- Aksoy, Y. (2013). Çocuk Oyun Alanları Üzerine Bir Araştırma: İstanbul, Isparta, Eskişehir, Erzurum, Kayseri, Ankara, Zonguldak ve Trabzon İlleri Örneği. İstanbul Aydın Üniversitesi Dergisi, 3(11), 82-106.
- Baltacı, A. (2017). Nitel Veri Analizinde Miles-Huberman Modeli. Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 3(1), 1-15.
- Barutçu, A. ve Hıdır, N. (2016). Türkiye’de Babalığın Değişen Rolleri: (Pro)Feminist Babalar. Fe Dergi, 8(2), 27-45.
- Bektaş, Y. (2004). İlköğretim çağındaki çocukların çocuk oyun alanlarından beklentilerinin belirlenmesi üzerinde bir araştırma: Ankara-Çankaya örneği. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Cevher Kalburan, N. (2014). Okul Öncesi Dönem Çocuklarının Dış Mekanda Oyun Fırsatları Ve Ebeveyn Görüşleri,Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, (32), 113-135.
- Durualp, E. ve Aral, N. (2018). Çocukların İnce ve Kaba Motor Gelişimlerine Oyun Etkinliklerinin Etkisinin İncelenmesi,Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 20 (1), 243-258.
- Erden, Ş. (2001). Anaokullarına devam eden çocukların ebeveyn ve öğretmenlerin çocuk oyun ve oyuncakları hakkındaki görüşlerinin incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Erdem, Ö. (2003). Okul öncesi eğitim birimlerinde dış mekân tasarım ilkeleri. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Erşan, Ş. (2006). Okul öncesi eğitim kurumlarına devam eden altı yaş grubundaki çocukların oyun ve çalışma (iş) ile ilgili algılarının incelenmesi. Yüksek lisans tezi. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Güney Karaman, N. (2009). Okulöncesi eğitim kurumuna devam eden 5–6 yaş grubu çocukların bilişsel üslûpları ile oyun davranışları arasındaki ilişkinin incelenmesi. Ankara University, Journal of Faculty of EducationalSciences, 42 (2), 163-182.
- İşçibaşı, Y. (2011). Bilgisayar, İnternet Ve Video Oyunları Arasında Çocuklar. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 7(1), 122-130.
- Kabakçı Yurdakul, I., Dönmez, O., Yaman, F., Odabaşı, H.F. (2013). Dijital Ebeveynlik ve Değişen Roller. Gaziantep UniversityJournal of SocialSciences, 12(4), 883-896.
- Kaytez, N. ve Durualp, E. (2014). Türkiye’de Okul Öncesinde Oyun İle İlgili Yapılan Lisansüstü Tezlerin İncelenmesi. Uluslararası Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(2), 110-122.
- Kırman, A. ve Doğan, Ö. (2017). Anne-Baba Çocuk İlişkileri: Bir Meta-Sentez Çalışması. Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Dergisi, 4(1), 28-49.
- Konur, H . (2014). Okul Öncesi Dönem Çocuklarının Oyunları ve Ailelerin Bu Konudaki Tutumları. Sakarya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 0 (13).
- Kuzucu, Y. (2011). Değişen Babalık Rolü ve Çocuk Gelişimine Etkisi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4(35), 79-91.
- Özdenk, Ç. (2007). 6 Yaş Grubu Öğrencilerin Psiko-Motor Gelişimlerinin Sağlanmasında Oyunun Yeri ve Önemi. Yüksek Lisans Tezi. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
- Sezer, T. , Yılmaz, E. , Koçyiğit, S. (2016). 5-6 Yaş Grubu Çocukların Oyun Becerileri İle Aile-Çocuk İletişimleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 16 (2016), 185-204.
- Sisman, E., Özyavuz, L., Erdinç, L. (2010). Çocuk Güvenliği Açısından Çocuk Oyun Alanlarının Değerlendirilmesi. JOTAF / Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi 7 (2): 141-150.
- Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2005).Hasan Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Güncelleştirilmiş Geliştirilmiş 5. Baskı, Ankara: Seçkin Yayıncılık.
There are 21 citations in total.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Makaleler |
| Authors | |
| Publication Date | February 1, 2019 |
| Published in Issue | Year 2019Volume: 4 Issue: 1 |